ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Τελικά «οι βάρβαροι δεν έρχονται» …

… γιατί δεν έχουν έρθει ÏŒλα αυτά τα χρÏŒνια. ΑνÏŽφελη η αναμονή.

ÎŒλοι μας γνωρίζαμε πως οι φλÏŒγες που θα έκαιγαν την ΡÏŽμη είχαν αρχίσει την πορεία τους προς την «πÏŒλη» πάρα πολλά χρÏŒνια πριν.

Τελικά, η «ΡÏŽμη καίγεται», τυλιγμένη στις φλÏŒγες. Και οι υπαίτιοι αυτού δεν είναι οι εκλεκτοί και εκλεγμένοι, της κάθε περιÏŒδου εκπρÏŒσωποί μας, αυτοί που έβαλαν τις φλÏŒγες, αλλά ÏŒλοι εμείς που, μακάριοι και άπραγοι, απολαμβάνουμε το θέαμα εφ’ÏŒσον το «βÏŒλεμα» Î­γινε το κύριο χαρακτηριστικÏŒ της κοινωνίας μας ανάμικτο με έναν αχαλίνωτο, καλπάζοντα, κομπλεξισμÏŒ που έγινε ανάδοχÏŒς μας: «ξέρεις ποιÏŒς είμαι εγÏŽ ρέεεε;».

Απολαμβάνουμε ονειροπολÏŒντας, ταυτÏŒχρονα, να γίνουμε και εμείς κάποτε επιτυχημένοι εμπρηστές!

Δεν έχουμε καν αντιληφθεί, οι αφελείς, πως το έχουμε ήδη καταφέρει αφου έχουμε μετατρέψει ο καθένας μας την δική του μικρή κοινωνία, σε στάχτη!

Για να μας ηρεμήσουν και να μας νανουρίσουν γλυκά και ανεπανÏŒρθωτα τα γλυκά λÏŒγια τα γεμιστά με φιλοσοφίες ανέξοδες, έτσι τζάμπα, των εκάστοτε εκλεκτÏŽν και εκλεγμένων της κάθε περιÏŒδου εκπροσÏŽπων μας, ÏŒπως για παράδειγμά αυτά: «ÏŒλοι μαζί τα κάψαμε, ÏŒλοι μαζί τα κάναμε μπούλμπερη» … …

Είναι η ÏŽρα πλέον να πετάξουμε απÏŒ τα χέρια μας τα «δεκανίκια» των κατά φαντασία αναπήρων, που μας δÏŽθηκαν κληρονομιά και που με δάκρυα στα μάτια ο καθένας μας τα δεχÏŒταν, λες και τον παρασημοφορούσαν!

Και να αρχίσουμε πλέον ενεργά και απαιτητικά, εγκαταλείποντας ολοκληρωτικά το ένδυμα του ψωροεγωÏŠσμού μας, να συμμετέχουμε στα κοινά γιατί, κακά τα ψέματα ÏŒπως πάντα: δικές μας οι φλÏŒγες, καταδική μας η στάχτη!

Για να γίνει ÏŒμως κάτι τέτοιο, προυποθέτει οικτρές ομολογίες του καθενÏŒς απέναντι στον εαυτÏŒν του και στην απέραντη μοναξιά του που την ντύνει η απάθεια:

Η αιτία αυτής της τραγικής πυρκαγιάς είναι και το βÏŒλεμά μας, η τραγική κληρονομιά μας, τα δεκανίκια που μας επιβλήθηκαν, ήταν και βολικά για τον καθένα μας.