La Pretesa

Το πνεύμα δεν υπάρχει πια στην Αρχαία γη που περπατήσαμε.

Το αφήσαμε να φύγει μέσα απÏŒ τα χέρια μας, σαν την άμμο που σβήνει

ανάμεσα στα δάχτυλα

Στο γυάλινο βάζο περιμάζεψα ÏŒτι είχε απομείνει απÏŒ τους ίσκιους μας, τÏŒτε, που

μαζί περπατήσαμε στην αγκαλιά του ήλιου.

Κουρασμένοι ίσκιοι, προδομένοι απÏŒ τον ίδιο τους τον εαυτÏŒ.

Το κρύο νερÏŒ ÏŒμως, ήταν το ίδιο δροσερÏŒ και κρυστάλλινο. Και το λουκούμι,

μαλακÏŒ και αρωματικÏŒ απομηνάρι αιÏŽνων σκλαβιάς.

Έκλεισα μέσα στο γυάλινο βάζο ίσκιους κουρέλια, το φως και τη ζέστα του αρχαίου

ήλιου μας, δροσερÏŒ νερÏŒ και απÏŒ ένα λουκούμι.

Κάθε τι και κάθε ύπαρξη που ήταν για μας σημαντικά, θα περνάει πάντα απÏŒ δίπλα μας.

Και το πάντα είναι παντού.