ΠΛΆÎΗ

 

 

 

η παγωνιά της μέρας μοσχοβÏŒλαγε

 

φτÏŽχεια

 

κατασκευασμένη στα μέτρα μας

 

απÏŒ τεχνίτες, ράφτες, υψιλού επιπέδου

 

αφού ολοκλήρωναν το έργο τους

 

χωρίς ανάγκη για πρÏŒβες

 

 

τÏŒτε ακÏŒμα, οι χρωματιστές αντιθέσεις ήταν έντονες

 

και οι χειμÏŽνες, πάντα με τη γνÏŽριμη μυρωδιά της παγωνιάς

 

μοναδικÏŒ πανωφÏŒρι να μας σκεπάζει

 

προστατευτικά

 

 

μετά, πολύ αργÏŒτερα, οι αντιθέσεις σιγά σιγά και μυστικά

 

εξαφανίστηκαν, τα χρÏŽματα, έγιναν ένα

 

τÏŒσο απλÏŒ και ανεπαίσθητο

 

η μοσχοβολιά της παγωνιάς νοσταλγία

 

τÏŒσο μας έλλειψε η γνÏŽριμη σιγουριά της ζωής

 

μέχρι τη μέρα που αρχίσαμε να βλέπουμε

 

 

η παγωνιά δεν μοσχοβÏŒλαγε άλλο

 

αλλά ήταν ένα τέρας που δίψαγε για το δικÏŒ μας αίμα

 

ευχαριστούμε το τέρας, γιατί έγινε η αιτία

 

που αρχίσαμε να αμφισβητούμε για την ίδια την ύπαρξη

 

 

έτσι απλά και τÏŒσο εύκολα

 

θελήσαμε να πιστέψουμε πως άρχισε η αλλαγή