Μια φορά και Îναν καιρÏŒ, σε μία ÏŒμορφη χÏŽρα, υπήρχε Îνα ωραίο ζευγάρι. ΖοÏσαν μαζί και κάποια στιγμή αποφάσισαν να παντρευτοÏν. Και επειδή το επιθυμοÏσαν και οι δυÏŒ τους, Îκαναν παιδιά. Και επειδή πίστεψαν πως τα παιδιά τους δεν θα μποροÏσαν να περπατήσουν ποτÎ, τους αγÏŒρασαν απο Îνα ζευγάρι δεκανίκια και τα Îμαθαν απÏŒ την αρχή ÏŒτι μÏŒνο αν χρησιμοποιήσουν τα δεκανίκια τους θα μποροÏν να περπατήσουν διÏŒτι τα πÏŒδια τους δεν υπάρχουν, είναι δημιοÏργημα της φαντασίας τους και μÏŒνο.Τα παιδιά το πίστεψαν και άρχισαν δειλά – δειλά να κάνουν τα πρÏŽτα βήματά τους, τους πρÏŽτους περιπάτους, με τα ωραία τους δεκανίκια. Κάπου – κάπου δε, πρÏŒσπαθοÏσαν να μιμηθοÏν και τους άλλους νÎους που τους Îβλεπαν αλλοÏ, να τρÎχουν. Το αποτÎλεσμα ήταν οικτρÏŒ. Τα παιδιά δεν το Îβαζαν κάτω, συνÎχιζαν την προσπάθεια, και μάλιστα κρυφά απÏŒ τους γοννείς τους διÏŒτι, κάθε φορά που οι γοννείς τα Îβλεπαν να προσπαθοÏν να τρÎξουν, τα μάλωναν και τα υποχρÎωναν να σταματήσουν αμÎσως.Τα παιδιά ενηλικιÏŽθηκαν και βάδιζαν το κακοτράχαλο μονοπάτι της ζωής τους με τα δεκανίκια στις μασχάλες. Τα δεκανίκια τους τους είχαν γίνει τελικά και ψυχολογική ανάγκη, απαραίτητο κομμάτι της ζωής τους.Και για τους γοννείς, ÏŒπως και για τα ενήλικα πλÎον παιδιά, περνοÏσαν τα χρÏŒνια. Προσπάθησαν και κατάφεραν να αρχίσουν να ζουν την δική τους ζωή, εν μÎρει ανεξάρτητα, αλλά πάντα με τα δεκανίκια στις μασχάλες.ΓνÏŽρισαν τους δικοÏς τους συντρÏŒφους της ζωής, και άρχισαν ο καθÎνας του να ζει μαζί με τον συντροφÏŒ του.Οι σÏντροφοί τους επαναστάτησαν και στενοχωρήθηκαν με την κατάσταση τους και προσπάθησαν, απÏŒ τÏŒτε που άρχισαν την σχÎση μαζί τους, να τους δÏŽσουν να καταλάβουν πως τα δεκανίκια δεν τα χρειαζÏŒντουσαν στ’αλήθεια ποτÎ, ÏŒτι το ÏŒλο δράμα τους ήταν αποτÎλεσμα της άγνοιας των γοννÎων τους. Προσπάθησαν σιγά-σιγά να τους πείσουν πως μÏŒνο αν πιστÎψουν οι ίδιοι στους εαυτοÏς τους σίγουρα θα καταφÎρουν να πετάξουν τα δεκανίκια και να περπατήσουν ÏŒπως οι ίδιοι θÎλουν με την δική τους δÏναμη και τα δικά τους τÎλεια πÏŒδια!Τι Îγινε στην συνÎχεια; Κατάφεραν οι κατά φαντασίαν ανάπηροι να πιστÎψουν στους εαυτοÏς τους;Πίστεψαν στις ικανÏŒτητÎς τους; ΠÎταξαν τελικά τα δεκανίκια τους;Και, θα μπορÎσει να τελειÏŽσει αυτÏŒ το παραμÏθι με την πανÎμορφη, απÏŒ τις παιδικÎς μας αναμνήσεις, φράση «και πÎρασαν αυτοί καλάαα, και εμείς καλÏτεραααα»; Συνεχίζεται
